زامیاد.

[ زام ]
(اِخ)

فرشته ای است که مصالح و تدبیر امور روز زامیاد (٢٨ از هر ماه شمسی) به او تعلق دارد. گویند در این روز درخت نشاندن و تخم کاشتن و عمارت کردن بغایت خوب است.
نام فرشتۀ موکل بر تدبیر امور آن روز (روز زامیاد) و گویند به محافظت حوران بهشتی نیز مأمور است.
نام سروشی است که بمحافظت حوران بهشتی مأمور است وتدبیر امور و مصالح زامیاد به او متعلق است.
دکتر معین در مزدیسنا و تأثیر آن در ادب پارسی آرد:
ایزدان بزرگ نیز خود بنوبت از همکاران امشاسپندان هستند ... و ایزد زامیاد از ایزدان همکار امرداد (امشاسپندی که ماه مرداد بنام او است) میباشد.
و در آن کتاب آمده:
در مزدیسنا همۀ عناصر و بخصوص (زمین) مقدس و زامیاد یعنی: زم یزدیا بعبارت دیگر فرشتۀ زمین محترم است و نام او در ردیف فرشتگان سی روز ماه یاد شده و از این جهت آبادانی زمین و زراعت بر مزدیسنان واجب بوده است. امشاسپند سپندارمذ فرشتۀ نگهبان زمین و گاه نیز خود زمین بشمار رفته است. و درکتاب روزشماری در ایران باستان تألیف دکتر معین آمده:
زامیاد مرکب است از دو جزء زام که ایزد و فرشتۀ زمین است و جزء دوم یاد از حروف زواید و پسوند است که در اوستا و پارسی باستان آمده چنانکه در واژه های بنیاد و فریاد دیده میشود. ایزد زامیاد (زمین) با ایزد آسمان اغلب یکجا یا در هر دو مقدس شمرده شده اند.
نگهبانی روز ٢٨ با ایزد نامبرده است. نیز در فرهنگها آمده در این روز درخت بنشاندن و تخم کاشتن و عمارت کردن بغایت خوب است.